วันอาทิตย์ที่ 6 ธันวาคม พ.ศ. 2552

แซวเป็นนกชนิดหนึ่ง



เป็นก้าวหนึ่งของลมที่พัดขึ้นและลงตามกระแสของอิสระภาพทางใจ

ไม่ได้ยินดีกับสิ่งที่เอื้ออาทร ห่วงหา อย่ากำหนดชีวิตที่พริ้วก่อนถูกบิดเต็มกลืน สะอื้นเต็มกำลัง ระหว่างความฝันและสิ่งที่เราเห็นตัวเป็นๆ แบบปัจจุบัน นานๆ หรือว่านานแสนนานก็พอจะคืบคลานไปได้ แว่วสำเนียงจากแม่ลูกจันทร์หน้าสองของไทยรัฐ อ่านแล้วขอยืมเค้ามาหน่อย นิดนึงนะ ผมขอเป็นหลาน แกวๆ แซววันละหน่อย อย่าน้อยใจเจียว นิดเดียว คงไม่ถึงขนาดขืนจนต้องกลึงเกลียวใหม่ นะ สา-วัตร+จนท.การเงิน


หมวดวชิรา

พักนี้ไม่รู้ไปพักไหน .. เจ้าของปริญญาหลายใบ ..หลายๆ คน เข้าใจในความอุตสาหะ ท่าน คงไม่ว่ากันที่ในแต่ละวันมีคนกวนเวลาอันแสนสง่า โทรถามหาสารทุกข์-สุกๆ ดิบๆ ความคืบศอกของสถานการณ์ อย่าว่ากันเด้อ น่อง..ท่องไว้ พระท่านว่า"ให้สุขแก่ท่าน สุขนั้นถึงตัว"






วันศุกร์ที่ 27 พฤศจิกายน พ.ศ. 2552

เรื่องการ์ตูนเกิดที่กงหรา

บอกให้รู้ว่าจริงไหมหนอ..ที่เขาว่า"หนทางที่แสนไกลนั้น" เขามีไว้ชนแบบต้องพุ่งให้เต็มเหนี่ยว ฝันที่เคยคิดไม่ใช่ประเดี๋ยวประด๋าว นานเลยเชียวแหล่ะ จริงๆ แล้วสถานการณ์มันผิดกัน บางครั้งเราพบหนทางที่โปรยด้วยกลีบกุหลาบ ที่เผลอลืมเก็บก้านกิ่ง เลือดที่ชิงออกมาบอกแบบกระซิบ ๆ ว่ากุหลาบที่เขาโรย มิได้มีเพียงแค่กลิ่นสี ยังมีหนามที่ออกมาถามแบบซ้ำเติมว่า"เข้าใจแล้วหรือยัง"

ประมาณเอาไว้ในใจ"ที่หยาดเยิ้ม"ไปด้วยรอยที่ถูกร้อยเป็นพวง..ด้วยรักกระอักกระอ่วย แบบต้องใช้ส่วยเป็นสื่อ..เซ็งมาเกือบตลอดชีพแล้ว โลกที่หมุนตลอดเวลาไม่หยุด แล้วท่านว่า"สาเหตุที่หยุดไม่ได้"
เพราะมันเป็นโลกอีกใบ..มันใช่รึเปล่า